Մի անգամ մի մարդ եկավ հայտնի իմաստունի մոտ և հարցրեց.
-Ուսուցիչ ես ցանկանում եմ իմանալ, թե որքան ընկերներ պետք է մարդը ունենա, ես լսել եմ ասացվածքը <<Մի ունեցիր Հարյուր արծաթ, այլ ունեցիր հարյուր ընկեր>>: Բայց ինձ թվում է, որ եթե ես փորձեմ ինձ համար շատ ընկերներ ունենալ, ապա այն արհեստական կերևա, ավելին միշտ չէ որ միանգամից կհասկանաս, թե ինչպիսի մարդ է դիմացինդ և արդյոք նա ունի կարողություն իրական ընկերության անելու և ես նույնիսկ ինքս ինձ վրա վստահ չեմ այդ հարցում...
-Ես քեզ կպատասխանեմ,- ասաց ուսուցիչը,-ավելի ճիշտ դու ինքդ կստանաս պատասխանը: Տեսնում ես այն բարձր խնձորենու ծառը, դա աշխարհում ամենբարձր խնձորենին է, գնա և ինձ համար ամենբարձր գագաթից մի խնձոր բեր: Մարդը գլուխը վեր բարձրացնելով և տեսնելով արևի շողով լուսավորված խնձորը ասաց.
-Բայց ուսուցիչ այդ խնձորը իրականում շատ բարձր է, ինչես ես կարող եմ հասնել նրան:
-Իսկ դու կանչիր ընկերոջդ, և դուք միասին կհասնեք դրան,-պատասխանեց իմաստունը:
Մարդը կանչեց իր ծանոթին, կանգնեց նրա ուսերին, բայց դեռ շատ հեռու էր խնձորը:
-Ոչ, ոչինչ չի ստացվում,-շշնջաց հուսաթափված:
-Արդյոք դու էլ ընկերներ չունես-ժպտաց ուսուցիչը:
Մարդը կանչեց էլի մի քանի հոգու, նրանք տանջվեցին, ձգվեցին բարձրացան միմյանց ուսերի, կառուցեցին <<կենդանի բուրգեր>>, բայց կառույցը փուլ եկավ , մարդիկ ընկան ու այդպես էլ չկարողացան հասնել ամենաբարձրին:
Այս ամենը տեսնելով, իմաստունը մարդուն կանչեց իր մոտ և ասաց.
-Հիմա դու հասկացար, թե որքան է մարդուն անհրաժեշտ իրական ընկերներ:
-Այո, ուսուչից ես հասկացա,-ասաց մարդը ձգելով իր կապված ոտքը,- շատ է պետք, որպեսզի մենք միասին կարողանանք լուծել ցանկացած խնդիր:
Ուսուցիչը տխուր շարժեց գլուխը.
-Երևում է դա այդպես է, պետք է շատ ընկերներ ունենալ, կամ էլ պարզապես մի խելացի մարդ, որի մտքին գար պայծառ բան. <<աստիճան բերել>>: