Նորից վեր եմ առնում գրիչս, թաթախում եմ հիվանդ, արյունոտված սիրտիս մեջ և գրում եմ քեզ, Շուշիկ, մի քանի տող, գրում եմ ես` Ավետիք Իսահակյանս:

Ինչու եմ ես գրում ինչն է ստիպում ինձ գրել. Սիրել-ես քեզ չեմ սիրում, ատել-ես քեզ չեմ ատում, բայց դու իմ հոգում կաս` որպես մի ծանր երազ, որպես մի դժբախտություն, մի կոշմար. Ես ուզում եմ քեզ հոշոտել, ես ուզում եմ քեզ հազար-հազար անգամ սպանել, կենդանացնել` նորից սպանել. հավիտյան ապրել, և քեզ հավիտյան սպանել, բայց այդ չեմ կարող անել, անզոր եմ ես, ամբողջ էությունս բարի է և որ ամենաողբալին է` ես դեռ քո ճիրաններում եմ . ինչ անեմ, ինչպես ազատվեմ. Երբեմն քեզ ատում եմ ծովաչափ և երբեմն սիրում եմ պատրաստ ոտքերդ համբուրելու, բայց որ հիշում եմ անցյալը, ես մրրիկ եմ դառնում:

Numerus System

Հավելվածների մշակում և սպասարկում:

Դու մի որոնիր այս տողերի մեջ որոշ միտք, որոշ իմաստ: Ես գրում եմ համարյա կիսախելագար և մինչև մահս քեզ էլ ոչ մի տող գրելու չեմ և աչքերիդ նայելու չեմ Աստված է վկա. Վերջին անգամ պիտի լամ քո առաջ և հայհոյեմ քեզ , հայհոյեմ, հայհոյեմ քո բոլոր սրբությունները, որովհետև դու իմ սրբությունները պղծեցիր, որովհետև իմ ամենանվիրական սերը շան պես դուրս վռնդեցիր, որովհետև դու ինձ չարչարեցիր, նահատակեցիր` անսահմանորեն:

Բայց լալիս եմ հիմա ,և սրտիցս արյուն է կաթում. գնա, Շուշիկ, աստված քեզ հետ, ապրի քո երեխաների համար. ինձ մի անիծիր. Իմ անունս երբեք, երբեք մի հիշիր և ոչ մի տեղ, և ոչ մի տեղ, որ մի մարդու մոտ: Աղաչում եմ քեզ. Ինձ թաղիր քեզ համար հավիտյան , ինձ երբեք մի նայիր ազնիվ խոսք տուր այդպես վարվելու. Ես թող բոլորովին չեղած, չծնված մարդ լինեմ քեզ համար: Հոգիս խորշում է, երբ մտածում եմ, որ երբեն դու կմտաբերես ինձ: Պետք չէ հիշել այն տաճարում մի ուրիշ Աստծո անուն, որին այդ տաճարը չի պաշտում, չի <<հնազանդվում>>. Չպետք է այդ տաճարում ուրիշ ձոնի սեղան ու պատկեր դրվի: Քո հոգու տաճարից թող ես լինեմ դուրս` ես օտար, չճանաչված եմ այդտեղ....

ԱՂԱՉՈՒՄ ԵՄ ՔԵԶ

Ծրագրավորման և լեզուների դասընթացներ:

ԵՍ ԷԼ ԿՎԱՐՎԵՄ ՔԵԶ ՀԵՏ ԱՅԴՊԵՍ;

ԴՈՒ ԻՆՁ ՀԱՄԱՐ ՄԵՌԱՐ, ՄԵՌԱՐ...

ԱՐՏԱՍՎԵԼՈՎ ՀԱՄԲՈՒՐՈՒՄ ԵՄ ՔՈ ԳԵՐԵԶՄԱՆԸ ԵՎ ՃԱՄՓԱ
ԸՆԿՆՈՒՄ
ՆՈՐ ԱՍՏՎԱԾ ԳՏՆԵԼՈՒ.....

Ավետիք, 1904թ