Էսպես չի մնա

Լինում է թե չէ, ո՞վ գիտի հաստատ. Եվ ինչն է հաստատ աշխարհքի վըրա…- Աշխարհքում հաստատ մի բան կա մենակ, Այն է, որ հաստատ ոչ մի բան չկա:- Լինում է` իբրև գյուղացի մի մարդ, Աղքատ, օրական ապրուստի կարոտ: Ունենում է սա մի խելոք տըղա, Տանում է ծառա տալի մեկի մոտ: Տարիք են անցնում: Էս խելոք տըղեն Էնպես է ազնիվ ու ժիր ծառայում, Որ տերն էլ սըրա վարձը շատացնում, Ինչպես իրենը` էնպես է նայում: Հիշում է մի օր հայրը իր որդուն Ու վեր է կենում գալի տեսություն. -Հը՞, ո՞նց ես, որդիս, հիմի էլ էնպես Էլ մերկ ու տըկլոր, էլ քաղցած հո չե՞ս: -Չէ´, լավ եմ հայրիկ, ապրուստ միշտ կա, Բայց ի՞նչ անես որ…էսպես չի մընա… Գընում է հայրը: Տարիք են անցնում: Առաջ է գընում տըղեն օրն օրին, Վերջը բարձրանում, պալատն է հասնում, Դառնում է ծառա մեծ թագավորին: Հիշում է մի օր հայրը իր որդուն Ու վեր է կենում գալի տեսություն. -Հը՞, ո՞նց ես, որդիս, էլ ի՞նչ ես ուզում, Լողում ես առատ էս լիքը ծովում: -Հա´, լի եմ, հայրիկ, դու հանգիստ գընա, Բայց ի՞նչ անես… որ էսպես չի մընա… Գընում է հայրը: Տարիք են անցնում: Էնքան է սիրվում մեր խելոք ծառան, Որ թագավորը բերում է սըրան Իրեն տերության երկրորդն է անում: Հիշում է մի օր հայրը իր որդուն Ու վեր է կենում գալի տեսություն. -Հը՞, ո՞նց ես, որդիս, էլ ի՞նչ է մընում. Քու խոսքովն են ողջ նըստում-վեր կենում: -Հա´, մեծ եմ, հայրիկ, նազիր եմ ահա, Բայց ի՞նչ անես որ…Էսպես չի մընա… Գընում է հայրը: Տարիք են անցնում: Էս բարի երկրի թագավորը ծեր Մի օր անժառանգ ընկնում է, մեռնում, Գահն ու աշխարհքը մընում են անտեր: Ժողովք են կանչում երկրի մեծերին: Բերում են իրենց խելոք նազիրին Առքով ու փառքով թագավոր դընում, Ու մեր գյուղացին լսում է մի օր, Դարձել է իրեն որդին թագավոր: Գալիս է.-Որդի´ս, էլ ի՞նչդ է պակաս. Ամբողջ աշխարհքում մի դու ես, որ կաս… -Փառք աստծու, հայրիկ, ունեմ թագ ու գահ, Բայց ի՞նչ անես, որ…Էսպես չի մընա… Գընում է հայրը: Տարիք են անցնում: Իր գահին բազմած ինքնակալը նոր Մահվան ու կյանքի վճիռն է անում Բուռը հավաքած աշխարհքը բոլոր: Բուռըդ հավաքիր աշխարհքը թեկուզ, Թողնելու ես ողջ դարձյալ աշխարհքին: Մեր թագավորն էլ մի անգամ էսպես Մահիճ է ընկնում, ավանդում հոգին: Լըսում է ծերուկ հայրը մի օր էլ, Որ իր թագավոր որդին չմնաց: Ի՞նչ ասել կուզի` գալիս է վըրեն, Էլ ի˜նչ մղկտոց, էլ ի˜նչ սուգ ու լաց… Զորքով, աշխարհքով, ծեսով, հանդեսով Արքային վայել թաղում են անում, Ու վեր են կենում` զրույց անելով Ամենքը իրենց տըներն են գընում: Տարիք են անցնում: Հայրը մի անգամ Գալիս է որդու շիրիմի վրա: Գալիս է` տեսնում` մարմար մահարձան, Բայց վըրեն գրած… «Էսպես չի մընա…» Գընում է հայրը: Տարիք են անցել. Ո՞վ կարա մեզնից հաշիվն իմանա… Էն օրից էսօր անվերջ, դարեդար Զրույցն ասում է` «Էսպես չի մընա…» Ու չըկա շքեղ արձանն արքայի, Ոչ նըրա քաղաքն աշխարհքի վըրա, Մերն է աշխարհքը ու կյանքը հիմի, Բայց մեր աշխարհքն էլ… էսպես չի մընա…