Թեկուզ չիմանաս, թե ով եմ եղել...

Կուզեի հիմա քո ճանապարհին Ամեն–ամեն ինչ զուգել՛, զարդարե՛լ, Դու կասկածեիր կյանքում շատերին, Բայց չիմանայիր, որ ե՛ս եմ արել։ Եւ ամեն գիշեր պատուհանիդ տակ Կուզեի գարնան ծաղիկներ դնել։ Դու լուսաբացին առնեիր դրանք, Բայց չիմանայիր, որ ես եմ դրել։ Ու երբ մահը քեզ այցի գար թաքուն; Կուզեի նրան իմ կյանքով շեղել։ Դու երկա՜ր–երկա՜ր ապրեիր կյանքում Եւ չիմանայիր՝ ո՛վ եմ ես եղել։