Ատում եմ

Ատում եմ ձյունը՝ Թե նա տեղում է ամառվա կեսին, Եվ մահն եմ ատում՝ Թե հյուր է գալիս աղջկատեսին, Մահից ոչ պակաս՝ Եվ ա՛յն քողարկված մենատնտեսին,- Նրա՛ն ու նրա՜նց, Ովքեր ուրիշի շեն տունն են քանդում՝ Իրենց պետք եկած գերանի համար, Ովքեր ուրիշի ծառերն են ջարդում՝ Մի բուռ չհասած ծիրանի համար, Ովքեր համայնքի ծովից են խոսում, Բայց դեպի իրենց լճակն են հոսում … Ատում եմ նաև այն խելոք սուսիկ – փուսիկությունը, Որտեղ դժվար է տարբերել անգամ երեսն աստառից, Եվ այն հարկադի՛ր, ոչ թե ի ծնե կուզիկությունը, Որ ստացվում է … ցած առաստաղից։ Ատում եմ նաև այն նեղ կոշիկը, Որ աքցանի պես ոտքերդ է բռնում, Իսկ հոգուդ վրա կոշտուկ է դառնում … Ա՛յն գործն եմ ատում, Որ ոչ թե գործ է, այլ ծանր հանցանք, Ա՛յն փորձն եմ ատում, Որ մարդկանց գլխին դառնում է փորձանք, Ա՛յն դավանանքը, Որ վերջ ի վերջո փոխվում է դավի, Գլխացավանքը, Որ փոխարկվում է սուր գլխացավի … Խավարն եմ ատում, եթե խավարում Ո՛չ միտք է ծնվում և ո՛չ էլ զավակ։ Եվ լույս եմ ատում, թեկուզև պայծառ, Թե չի հանդուրժում մինչև իսկ շվաք … Ինչ խոսքեր ասեմ այն ձեռագրին, Որ չի հասկացվում, բայց կարդացվում է, Ատե՞մ, թե խղճամ այն տարեգրին, Որ նյութ է սարքում, Ոչ թե հավաքում։ Խղճա՞մ, թե ատեմ այն տարագրին, Որ միշտ ապրում է … իր հայրենիքում … Թո՜ւհ, ինչքա՜ն բան կա կյանքում ատելի,- Ես չգիտեի …