Էսպես չի մնա

Լինում է թե չէ, ո՞վ գիտի հաստատ.
Եվ ինչն է հաստատ աշխարհքի վըրա…-
Աշխարհքում հաստատ մի բան կա մենակ,

Այն է, որ հաստատ ոչ մի բան չկա:-
Լինում է` իբրև գյուղացի մի մարդ,
Աղքատ, օրական ապրուստի կարոտ:
Ունենում է սա մի խելոք տըղա,
Տանում է ծառա տալի մեկի մոտ:
Տարիք են անցնում: Էս խելոք տըղեն
Էնպես է ազնիվ ու ժիր ծառայում,
Որ տերն էլ սըրա վարձը շատացնում,
Ինչպես իրենը` էնպես է նայում:
Հիշում է մի օր հայրը իր որդուն
Ու վեր է կենում գալի տեսություն.
-Հը՞, ո՞նց ես, որդիս, հիմի էլ էնպես
Էլ մերկ ու տըկլոր, էլ քաղցած հո չե՞ս:
-Չէ´, լավ եմ հայրիկ, ապրուստ միշտ կա,
Բայց ի՞նչ անես որ…էսպես չի մընա…

Գընում է հայրը: Տարիք են անցնում:
Առաջ է գընում տըղեն օրն օրին,
Վերջը բարձրանում, պալատն է հասնում,
Դառնում է ծառա մեծ թագավորին:

Հիշում է մի օր հայրը իր որդուն
Ու վեր է կենում գալի տեսություն.
-Հը՞, ո՞նց ես, որդիս, էլ ի՞նչ ես ուզում,
Լողում ես առատ էս լիքը ծովում:
-Հա´, լի եմ, հայրիկ, դու հանգիստ գընա,
Բայց ի՞նչ անես… որ էսպես չի մընա…

Գընում է հայրը: Տարիք են անցնում:
Էնքան է սիրվում մեր խելոք ծառան,
Որ թագավորը բերում է սըրան
Իրեն տերության երկրորդն է անում:

Հիշում է մի օր հայրը իր որդուն
Ու վեր է կենում գալի տեսություն.
-Հը՞, ո՞նց ես, որդիս, էլ ի՞նչ է մընում.
Քու խոսքովն են ողջ նըստում-վեր կենում:
-Հա´, մեծ եմ, հայրիկ, նազիր եմ ահա,
Բայց ի՞նչ անես որ…Էսպես չի մընա…

Գընում է հայրը: Տարիք են անցնում:
Էս բարի երկրի թագավորը ծեր
Մի օր անժառանգ ընկնում է, մեռնում,
Գահն ու աշխարհքը մընում են անտեր:
Ժողովք են կանչում երկրի մեծերին:

Բերում են իրենց խելոք նազիրին
Առքով ու փառքով թագավոր դընում,
Ու մեր գյուղացին լսում է մի օր,
Դարձել է իրեն որդին թագավոր:

Գալիս է.-Որդի´ս, էլ ի՞նչդ է պակաս.
Ամբողջ աշխարհքում մի դու ես, որ կաս…
-Փառք աստծու, հայրիկ, ունեմ թագ ու գահ,
Բայց ի՞նչ անես, որ…Էսպես չի մընա…

Գընում է հայրը: Տարիք են անցնում:
Իր գահին բազմած ինքնակալը նոր
Մահվան ու կյանքի վճիռն է անում
Բուռը հավաքած աշխարհքը բոլոր:

Բուռըդ հավաքիր աշխարհքը թեկուզ,
Թողնելու ես ողջ դարձյալ աշխարհքին:
Մեր թագավորն էլ մի անգամ էսպես
Մահիճ է ընկնում, ավանդում հոգին:

Լըսում է ծերուկ հայրը մի օր էլ,
Որ իր թագավոր որդին չմնաց:
Ի՞նչ ասել կուզի` գալիս է վըրեն,
Էլ ի˜նչ մղկտոց, էլ ի˜նչ սուգ ու լաց…
Զորքով, աշխարհքով, ծեսով, հանդեսով
Արքային վայել թաղում են անում,

Ու վեր են կենում` զրույց անելով
Ամենքը իրենց տըներն են գընում:
Տարիք են անցնում: Հայրը մի անգամ
Գալիս է որդու շիրիմի վրա:
Գալիս է` տեսնում` մարմար մահարձան,
Բայց վըրեն գրած… «Էսպես չի մընա…»

Գընում է հայրը: Տարիք են անցել.
Ո՞վ կարա մեզնից հաշիվն իմանա…
Էն օրից էսօր անվերջ, դարեդար
Զրույցն ասում է` «Էսպես չի մընա…»
Ու չըկա շքեղ արձանն արքայի,
Ոչ նըրա քաղաքն աշխարհքի վըրա,
Մերն է աշխարհքը ու կյանքը հիմի,
Բայց մեր աշխարհքն էլ… էսպես չի մընա…